Muhalefetin kağıt üzerindeki vaatleri neler?
İngiliz The Economist’in raporundan okuyalım:
“Yapacakları anayasa değişiklikleriyle Sayın Erdoğan’ın getirdiği başkanlık sistemini kaldıracak, sarayın yetkilerini meclise geri verecek, başbakanlığı geri getirecek, mahkemeleri siyasi etkiden kurtaracak, seçimleri azaltacaklar. küçük partiler hariç, eşik %7’den %3’e. Merkez bankası yeniden para politikasından sorumlu olacak, zombi şirketler ve destekçilerinin bedava kredileri kesilip enflasyon kontrol altına alındığından ülkeye yabancı yatırım akacak.”
güzel değil mi
Peki, sonunda yabancı yatırım yağacaksa, devlet neden bütün bunları yapmıyor?
Başbakanlık sistemi geri getirilirse gerçekten bunlar olacak mı? Geçmişte oldu mu?
The Economist, “Muhalefet Kazanmalı Ama Önünde Engeller Var” başlıklı Türkiye raporunda bu engellerden üç tanesinin olduğunu belirtiyor; birincisi medya, ikincisi Sayın Erdoğan, üçüncüsü de muhalefetin kendisi…
İddiaya göre Türkiye’deki tüm medya, hükümetin halkla ilişkiler şirketine dönüşmüş, yapmayanlar hapse atılmış, kimsenin Erdoğan’dan hesap sorma cüretini gösterememiştir.
Halk TV’li arkadaşlara kimse bahsetmemiş anlaşılan. Erdoğan’dan hesap soran var mı? Hayır. Sivil siyaset bilmedikleri için ancak iktidara geldiklerinde yargılayıp sonra asacaklar. (Bu sıralamada olmayabilir) Hesap sormaktan anladıkları bu…
İkinci engel Sayın Erdoğan Merkez Bankası’nı çoktan himayesine almış, mahkemeler muhalefeti hapse atmak için gece gündüz çalışıyor.
Bunda ciddiye alınacak bir şey yok. Üçüncü sorun, dikkatinizi çekmek istediğim manidir. Yani muhalefetin kendisi…
The Economist, seçimlere sadece birkaç ay kaldığını ancak ortada cumhurbaşkanı adayı bile olmadığını, üstelik ortadaki çatlakların giderek arttığını söylüyor. Kılıçdaroğlu aday olmak istiyor ama Akşener buna karşı çıkıyor. Kılıçdaroğlu bir hatip olarak Erdoğan’ın eline su dökemez. “Erdoğan’ın mitingleri ‘rock konseri’, Kılıçdaroğlu’nun mitingleri ise ateşin başında toplanıp masal dinleyen insanlar gibi.” (The Economist benzetmesi) Gazete, Sayın Kılıçdaroğlu’nun Alevi olduğunu ve bunun Sünni seçmenler arasında pek rağbet gören bir şey olmadığını da eklemeyi unutmadı. Birçoğu bu tür etnik, dini ayrımcılığı sever.
Ekonomiste göre iki belediye başkanı lideri İmamoğlu ve Yavaş’ın seçilme olasılığı Kılıçdaroğlu’ndan daha yüksek ama birinin yıldızı aslında sönüyor, üstelik siyasetten men edilecek, obur da olabilir. Kürt seçmeni için fazla “nahoş”…
The Economist, altılı masanın HDP’ye karşı soğuk tavrını da eleştiriyor. Yüzde 10’dan fazla oy alan partinin 6’lı masada yüzde 1’i almayanlar kadar ciddiye alınmadığını söylüyor.
Şimdiye kadar çok garip bir şey yok. Ancak Economist’in asıl merak ettiği elbette uluslararası ilişkilerde muhalefetin ne yapacağı.
The Economist’in iyi niyetine göre, “Dış politikada da muhalefetin neyi temsil ettiğini anlamak zor. CHP ve Yeterli partili siyasetçiler, Amerika ve Avrupa ile ilişkileri geliştirmek, Türkiye’yi yeniden güvenilir bir NATO müttefiki yapmak, daha az tehdit oluşturmak ve Rusya’ya bağımlılığı azaltmak istediklerini iddia ediyorlar. (Öyle mi? Neden hiç duymadım?) Ama Türkiye’nin Batılı ortaklarıyla aynı çizgide kalamayacak kadar büyük ve bağımsız olduğunu ve çok zorlu bir ortamda var olduğunu kabul ediyorlar. (Ben de duymadım) Amerika’nın YPG’ye desteği, Avrupa’nın PKK’ya tavrı, Rusya ve İran’a yönelik yaptırımlar gibi konularda tartışmalar devam edecek.” (Emin misin?)
Kısacası iktisatçı, iktidardan, muhalefetten, bunların hiçbirinden bize bir fayda olmadığını söylemek istiyor. Gerçekten bu kadar olsaydı çok üzülmezdim ama o kadar emin değilim.
Economist’in raporda yakındığı temel nokta, “Erdoğan ‘milli güvenlik’ dediği an muhalefetin devreye girdiği”.
gelmeyecek misin
The Economist gelmeyin diyor.
Irak’ta operasyonlar dursun, Suriye’den çıksın, YPG rahat bir nefes alsın, PKK Avrupa’da çıldırsın ama İsveç, Finlandiya NATO’ya girsin. Onların da S400’leri iade edilsin…
The Economist tüm bu engellerin ortasında muhalefetin kendisini saydığına göre muhalefetin bilmediğimiz bazı incelikleri var…
Ve eğer görürsek…
@kalemler
